باید دووم بیارم و ساکت بمونم. دارم پر پر می‌شم.

یادم نبود شکستن قلب چطوری بود. خیلی درد داره

مغزم رو تعطیل کردم تا آخر ژوئن. امروز بهش گفتم به نظرت چی می شه؟ گفت نمی دونم. اصلا بهش نمی تونم فکر کنم. ولی هرچی بشه تا همین جا خیلی حس خوبی بود. این حرفش که میاد تو ذهنم درد می زنه به قلبم و لهم می کنه.

اولین بار که دیدمش عین ماهی بود. می لغزید. مردم براش.

یک مدت زیادی بود مدام به این فکر می کردم چرا انقدر بهش همیشه بی اعتماد بودم. هیچ وقت برای حرف زدن انتخابش نمی کردم. دیشب داشتم بهش می گفتم عکسی که از حیاط دیدم چقدر دلم را برای فلانی تنگ کرده و یک‌هو در عرض یک ثانیه بدون اینکه ناراحت باشم بغض گنده ای کردم و های های زدم زیر گریه. ادامه ی حرفم را زدم که تنهایی و بی کسی آدم را اینجا احاطه می کند. بی وقفه می گفت حالا چرا گریه می کنی؟ نشنیده گرفتم که یکهو گفت حالا شب گریه می کنی خوب نیست. کلافه شدم. سر رفتم. گفتم لیاقت شنیدن حرف آدم را نداری. ساکت شو آدم را خفه نکن. فقط باید از دامنی که دیروز خریدم یا غذای هندی ای که هفته ی پیش خوردم باهات حرف بزنم. ولی خفه شدم و عین روز روشن دلیل بی اعتمادی آمد جلوی چشمم. تو ساکت شو که من خیالم راحت باشد ناراحت نیستی. واقعیت هر چیز دیگری باشد مهم نیست. این مهم است که شب گریه کردن خوب نیست.

صداى سرسام آور جنگ ستارگان صدايى نبود كه دلم مى خواست در آخرين ساعت هاى روز بشنوم.

وقتى تو شش سالگى فهميدى دنيا جاى امنى نيست يعنى نيست. هيچ وقت در زندگى از اون موقع براى دركش اينوسنت تر نيستى.

زنگ زدم ورنداشت. بعد زنگ زد گفت رفته بودم زیرزمین آزربه بشورم. گفتم ا رفتی پیش مامانی؟ گفت آره امروز رفتم بازار آزربه خریدم، براتون خشک می کنم. لحظه به لحظه ش رو می خواستم.

از سال اولى كه اومدم بلژيك خواب مى بينم با اضطراب و دلهره مى رم ايران و بر مى گردم بلژيك و هيچ مشكلى پيش نمى آد. خوابم خيلى جزئيات داره. هميشه توش با مامانم مى رم تو حافظ شمالى و ويلا پياده روى، يا مى ريم شيراز، اغلب هم نگرانم سوغاتى براى همه نبرده باشم و اين چيزا. شبيه اين خواب رو مدام مى بينم. ديشب خواب ديدم بعد هفت سال رفتم ايران و مى گم من كه هر سال دارم مامانم رو مى بينم – بعد تو خواب ياد اون خواباى هر سال بودم و به عنوان واقعيت پذيرفته بودمشون – پس چرا هى مى گم من داره مى شه هفت سال كه مامانم رو نديدم؟

امروز از اون روزا بود که باید یه چاه می داشتم می رفتم توش داد می زدم. مصاحبه ای که گوش دادم خیلی تلخ بود. هی جلوی چشمم بلوری می شد نمی تونستم تایپ کنم. داشت می گفت به نظرش کی عدالت اجرا می شه؟ کاش محرمانه نبود یه جا شر می کردم می نشستم پاش روضه می خوندم. می خواستم له شم از غصه. من از کدوم سنگم که نمردم از شنیدن این همه غم؟